ما هیچ؛ ما فقط نگاه

اخبار بازار؛ علی شمیرانی – او در واقع سوال نمی‌کرد و داشت عملکرد رسانه‌ها پیرامون این مسایل را نقد می‌کرد.
در پاسخ به او گفتم یکی از بهترین روش‌ها برای لاینحل‌گذاشتن یک معضل و به بیراهه کشاندن آن، عدم ارایه مستندات و یا ارایه اطلاعات ناقص به جامعه است تا در نتیجه آن، اصل معضل گم شده و حاشیه‌ها و سیاسی‌کاری جای آن را گرفته و پررنگ‌تر شود.
به او گفتم انتظار و برداشتش از «رسانه‌ها» بالا و اشتباه است. چون هم رسانه‌های زیادی به مفهوم کلمه «رسانه» باقی نمانده و هم اینکه کسی برای آنچه در معدود رسانه‌های مستقل و باقی‌مانده، طرح می‌شود، تره خرد نمی‌کند. از طرفی هر نهادی در کشور چندین و چند رسانه و شبه‌رسانه در اختیار دارد که منافع و نظرات خود را از طریق آنها به جامعه مخابره می‌کند. از قضا این رسانه‌ها به واسطه حمایت‌های مالی پیدا و پنهانی که دارند، از قدرت بالایی برای اثرگذاری بر افکار عمومی برخوردارند.
به او گفتم وقتی در صحن علنی «مجلس کشور»، رسما «وزیر ارتباطات کشور» از وجود مافیای فروش فیلترشکن می‌گوید، وقتی «معاونان وزارت ارتباطات» از کلاهبرداری 90 درصد ارایه‌دهندگان خدمات موسوم به ارزش افزوده سخن می‌گویند، وقتی نماینده «مدعی‌العموم» (دادستانی کل کشور) اعلام می‌کند که اطلاعات این متخلفان دست وزارتین اطلاعات و ارتباطات است و منتظر مستندات است، وقتی یک «نماینده مجلس» می‌گوید وزارت ارتباطات اتهام بی‌سند زده است و یک «نماینده مجلس» با حمایت از وزارت ارتباطات می‌گوید دست مختلفان را نه از مچ که از بازو قطع کنید، شما انتظار دارید رسانه‌ها وارد عمل شده و دقیقا چه کنند؟!
به او گفتم مثلا رسانه‌ها و مردمی که ناظر این معضلات هستند، وسط این همه نهاد مسوول و متولی که فلسفه ظهور و وجودشان رسیدگی و جلوگیری از همین تخلفات است و هر کدام نیز آدرس دیگری را به مردم و رسانه‌ها می‌دهند، دقیقا چه باید بکنند و اصولا چه می‌توانند بکنند؟ مثلا ابزار قانون‌گذاری و اعمال قانون را دارند که کوتاهی می‌کنند؟
وقتی به زعم مسوولان، دزد حاضر و بز نیز حاضر است و همه مجریان قانون نیز صبح تا شب از لزوم برخورد و قطع دست و پا و سر متخلفان سخن می‌گویند، مگر اصلا نیازی به وجود رسانه‌ها است و خلاصه ما هیچ؛ ما فقط نگاه!