ناصر محمدخانی: پرسپولیس یک کریمی کم دارد!

ناصر محمدخانی را آنهایی که فوتبال را در دهه 60 دنبال می کردند خیلی خوب به خاطر دارند، مهاجمی تکنیکی که وقتی پا به توپ می شد لرزه بر اندام هر مدافعی می انداخت. محمدخانی عضوی از تیم رویایی دهه 60 پرسپولیس بود. او با خلاقیتی مثال زدنی ، تماشاگر را به وجد می آورد. آن هم در کنار بازیکنانی چون محسن عاشوری، مرتضی کرمانی و حمید درخشان،پنجعلی، پیوس و محرمی دیگر بازیکنان کلیدی آن تیم بودند که به مربیگری علی پروین برای هر تیمی دردسر می آفریدند. بعدها پرسپولیس روی کاکل امثال مهدوی کیا  چرخید. بازیکنانی که آنها هم خلاق بودند و تکنیکی. پرسپولیس فعلی اما خلاقیت را به عنوان یکی از دلایل نتیجه گیری در اختیار ندارد. ناصر محمدخانی در این باره صحبت می کند. ابتدا از شرایط این روزهای پرسپولیس و بعد کمبودهای این تیم.

هفت هشت بازی به برانکو فرصت بدهیم

ما دورادور از شرایط پرسپولیس خبر داریم. درون تیم نیستیم که بدانیم چه خبر است. اگر در بطن کار باشیم می توانیم بفهمیم که چرا پرسپولیس امتیاز از دست می دهد و چرا راحت گل می خورد. پس نمی توانیم در مورد مربی یا بازیکن قضاوت کنیم. چیزی که مشخص است اینکه نشاط و شادابی در بازیکنان وجود ندارد.همیشه دو،سه بازی اول مشخص می کند که کدام تیمها برای قهرمانی آمده اند و کدام برای نیفتادن. من پرسپولیس را در حد تیمی که برای قهرمانی آمده باشد ندیدم. البته باید کمی صبر کنیم و به برانکو فرصت بدهیم. فکر می کنم هفت هشت بازی زمان مناسبی برای این مربی است تا ثابت کند می تواند پرسپولیس را متحول کند و به بالای جدول برساند.

شانس پرسپولیس برای کسب سهمیه هم کم است!

درست نیست از حالا لیگ را پیش بینی کنیم اما اگر پرسپولیس بخواهد با همین روند پیش برود بعید می دانم این فصل شانسی برای قهرمانی و حتی کسب سهمیه داشته باشد. دلیلش هم این است که پرسپولیس بازیکن بزرگ کم دارد و بازیکنان این تیم خودشان را باور ندارند. پرسپولیس تیم بزرگی است و بازیکنانش باید بیشتر تلاش کنند. آنها نباید بازی های داخل خانه را با تساوی پشت سر بگذارند. برای پرسپولیس، مساوی در خانه مثل باخت است. سپاهان را دیدید؟ از بازی خانگی نهایت استفاده را برد و 4 گل به پرسپولیس زد. اگر پرسپولیس سهمیه می خواهد باید بازی های داخل خانه را با برد پشت سر بگذارد.

پرسپولیس مهندس عاشوری یا کریمی را می خواهد

در همان بازی اول مقابل پدیده فهمیدم که پرسپولیس یک بازیکن خلاق و محوری کم دارد. بازیکنی که توپ بگیرد، پاس در عمق بدهد و یک لیدر در زمین باشد. مهاجمان را راه بیندازد و پاس های طلایی بدهد. یکی مثل علی کریمی که در دهه 80 غنیمتی برای پرسپولیس بود. یا مثلا محسن عاشوری که در دهه 60 ما مهاجمان را مثل آب خوردن در موقعیت گلزنی قرار می داد. به عاشوری می گفتند مهندس. چون در زمین مهندسی می کرد. پرسپولیس چنین بازیکنی را کم دارد. خط دفاعی هم که آسیب پذیر است و خیلی راحت باز می شود.

بعد از 10 سال بازوبند به من رسید

پرسپولیس یک مقدار جوان شده و بازیکنان جدیدی جذب کرده است. در غیاب نوروزی ، نظر مربی این بوده که کفشگری کاپیتان باشد. به این تصمیم نباید خرده گرفت اما زشت است که بازوبند کاپیتانی پرسپولیس هر هفته به بازوی یک بازیکن باشد. زمان ما هفت هشت سال علی پروین کاپیتان بود، بعد از او نوبت رسید به مایلی کهن و سپس محمد پنجعلی. بعد هم حمید درخشان و فکر می کنم پس از درخشان هم من، آن هم بعد از حدود 10 سال بازی برای پرسپولیس. به نظر من کاپیتان پرسپولیس باید یک بازیکن ملی باشد. کسی که بازیکنان از او حرف شنوی داشته باشند و برای صحبتهایش تره خرد کنند.