آنتونوف ۲۲۵ مریا، هواپیمایی که فضاپیما حمل می کند (+عکس)

موبنا،پوریا غلامحسینی – نام آن، Mriya، در زبان اوکراینی به معنای رویا یا الهام است.

برای ساخت این هواپیما تنها دو سفارش دریافت شد که یکی در سال ۱۹۸۸ تکمیل شده و دیگری هنوز در حال ساخت است. هواپیمای تکمیل شده هم اکنون برای جابجایی بارهای فوق سنگین یا بزرگ که توسط هواپیماهای باری دیگر قابل جابجایی نیستند استفاده می شود.

طراحی این هواپیمای فوق سنگین بر پایه نمونه کوچکتر و قدیمی تر آنتونوف، An-124 است؛ در مدل جدید تر، در ورودی بار از عقب هواپیما حذف شده، طول بال ها با اضافه کردن یک قسمت به هر بال اضافه شده و روی این قسمت های اضافه، دو موتور D-18T توربوفن نصب شده است تا نیروی پیشران هواپیما قادر به بلند کردن وزن عظیم بدنه و بار آن باشد. این هواپیما مجموعا ۶ موتور پیشران و ۳۲ چرخ برای فرود آمدن دارد و با حذف ورودی عقبی آن، اکنون قسمت دماغه هواپیما به همراه کل کابین خلبان برای جابجایی و ورود بار قابل برداشته شدن هستند.

در قسمت عقبی هواپیمای An-225 به جای یک بال دمی تثبیت کننده عمودی، از یک دم دوقلو با یک تثبیت کننده افقی بسیار عریض استفاده شده است؛ این ساختار برای هواپیما ضروری است، چرا که به آن اجازه می دهد بارهای سنگین را خارج از بدنه خود حمل کرده و به آیرودینامیک پرواز آن صدمه ای وارد نشود.

برخلاف An-124 که یک باربر تاکتیکی است و برای حمل محموله های سلاح و تجهیزات در محوطه های نظامی به کار می رود، این هواپیما یک باربر استراتژیک است و می تواند بار های سنگین را برای مسافت های طولانی، مثل مسافت بین قاره ای تا قاره ی دیگر منتقل کند، آن هم در هر شرایط آب و هوایی.

حداکثر وزن اولیه این هواپیما ۶۰۰ تن بود؛ اما در سال ۲۰۰۰-۲۰۰۱ با هزینه ۲۰ میلیون دلار و با نصب کف تقویت شده، حداکثر وزن آن به ۶۴۰ تن رسید. وزن این هواپیما بیشتر از

بیشینه وزن هواپیما در هنگام برخاست، چه در ساخت ابتدایی و چه پس از تقویت آن، An-225 را سنگین وزن ترین هواپیمای دنیا کرده اند؛ حتی سنگین تر از هواپیمای دوطبقه ایرباس A380.

هواپیمای هرکول H-4 (که در حقیقت یک قایق پرنده بود) عرض بال و ارتفاع کلی بیشتری نسبت به An-225 داشت. اما در کل یک پنجک گوتاه تر بود و به دلیل مواد به کار رفته در ساختش، سبک تر نیز بود. علاوه بر این هرکول یک هواپیمای آزمایشی بود و تنها یک بار پرواز کرد که این امر، An-225 را بزرگترین هواپیمای دنیا می سازد که چند بار پرواز کرده است.

این هواپیما از بسیاری نظرها خاص می باشد؛ به عنوان یک باربر استراتژیک، می تواند ۳۰۰ تن سوخت در خود جای دهد، میتواند یک ژنراتور بزرگ یا یک توربین بادی را منتقل کند، یک شاتل را برروی سقف و بوستر های موشک آن را داخل حمل کند، و یا حتی (به دلیل ابعاد بسیار بزرگ) می تواند بدنه یک بوئینگ ۷۳۷ را در داخل خود جای دهد؛ برای تصور وزن این هواپیما، کافیست بدانید که ۸ فروند بوئینگ ۷۳۷ وزنی معادل آنتونوف ۲۲۵ مریا دارند.

این هواپیما در اصل برای حمل شاتل فضایی بوران و تجهیزات ارسال آن به فضا طراحی شد و جای میاسیشف VM-T را گرفت.

نمونه ساخته شده هواپیما اکنون می تواند بارهای فوق سنگین تا ۲۵۰ تن را داخل خود یا ۲۰۰ تن روی بدنه خود حمل کند (سقف بدنه همان قسمتی بود که برای جابجایی شاتل بوران استفاده شد) طول بار روی سقف آن می تواند تا ۷۰ متر برسد.

ساخت نمونه دوم این هواپیما با تغییرات نسبتا جزئی برای برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه ۸۰ میلادی نیمه کار ماند. تغییرات این نمونه شامل در عقبی ورود بار و دم بازطراحی شده با یک تثبیت کننده عمودی بوده تا برای حمل بار مفیدتر واقع شود. اما پس از فروپاشی شوروی در ۱۹۹۱ و لغو شدن برنامه فضایی بوران، تک نمونه این غول هوایی به انبار منتقل شده و موتورهای آن برای استفاده ی هواپیماهای An-124 کوچکتر استفاده شدند. نمونه نیمه کاره دوم نیز انبار شد. مدتی بعد، ۶ موتور نمونه ی اول دوباره روی آن نصب شده و این هواپیما به دنیای حمل و نقل بازگشت.

تا سال ۲۰۰۰ نیاز به حضور یک هواپیمای دیپر با ظرفیت An-225 احساس شد و در سال ۲۰۰۶ تصمیم گرفته شد تا نمونه ی دوم که نیمه کاره بود نیز سرانجام تکمیل شود. زمان نهایی ساخت آن ۲۰۰۸ تعیین شده و سپس با تاخیر مواجه شد؛ در سال ۲۰۰۹، ساختنش به پایان نرسیده و کار آن رها شد.

این هواپیمای غول پیکر در اولین پرواز خود ۲۱۶ هزار وعده غذای آماده را از اشتوتگارت آلمان به امان برد، باری که وزنی برابر ۱۸۷.۵ تن داشت؛ پس از بازسازی نیز، در یک بارگیری واگن قطاری ۱۰۹ تنی را به همراه ریل مربوطه اش جابجا کرد.