آشنایی با یکی از جدیدترین نژادهای سگ! (+عکس)
موبنا – «لابرادودِل» از جمله نژادهای چندرگه سگ‌ها محسوب می‌شود که از ترکیب «لابرادور رِتریوِر» و «مویِن» یا «پودِل مینیاتوری» ایجاد شده است و هم اکنون آن را یک خانواده مستقل از سگ‌ها می‌دانند. اصطلاح لابرادودِل نخستین بار سال ۱۹۵۵ میلادی استفاده شد و با این وجود تا سال ۱۹۸۸ چندان بین مردم مرسوم نبود. در این سال این نژاد ترکیبی به عنوان یک سگ راهنمای دوست داشتنی مورد استفاده قرار گرفت و طولی نکشید که محبوبیت آن بین مردم افزایش یافت.
هیچ یک از باشگاه‌های رسمی ثبت و پرورش سگ‌ها در آمریکای شمالی لابرادودِل را یک نژاد مستقل نمی‌دانند. با این وجود برخی مراکز مشهور و صاحب‌نام در زمینه پرورشسگ‌ها بر اساس استانداردهای تعریف شده، قوانین موجود و موازین اخلاقی همچنان لابرادودِل را پرورش می‌دهند که از مهم‌ترین آنها می‌توان به ALAA و ALCA در استرالیا اشاره کرد. اگرچه میزان حساسیت به لابرادودِل زیاد است، ولی باید توجه داشت که همه لابرادودِل‌ها آلرژی ایجاد نمی‌کنند و این اتفاق بستگی به نوع این نژاد ترکیبی دارد.
تاریخچه
لابرادودِل در اصل از سال ۱۹۸۸ میلادی به بعد شناخته شد و آن زمان یک استرالیایی به نام «والی کونران» که در زمینه پرورش سگ‌ها فعالیت می‌کرد دو نژاد «لابرادور رِتریوِر» و «استاندارد پودِل» را در «موسسه سلطنتی سگ‌های راهنمای استرالیا» در شهر ویکتوریا با یکدیگر ترکیب کرد.
هدف آقای کونران این بود که سگ‌های کم‌موی پودل را با سگ‌های باوقار و تربیت‌پذیر لابرادور رِتریور اغام کند و در نتیجه بتواند یک سگ راهنمای مناسب برای افراد مبتلا به آلرژی ارایه دهد. در نتیجه این تلاش‌ها سگی متولد شد که نام او را «سلطان» گذاشتند و تمام نکات و معیارهایی که کونران به دنبال آن می‌گشت را شامل می‌شد و در نهایت به مدت ۱۰ سال به عنوان یک سگ راهنما برای زنی که در منطقه هاوایی زندگی می‌کرد مورد استفاده قرار گرفت.
اگرچه مرکز پرورش سگ‌های راهنمای ویکتوریا در استرالیا پرورش لابرادودِل را کنار گذاشته است، با این وجود دیگر مراکز پرورش سگ در استرالیا و دیگر کشورها همچنان این نژاد را پرورش می‌دهند. «انجمن نابینایان غربی استرالیا» از مدتی پیش لابرادودِل را در طرح‌های خود مورد استفاده قرار می‌گیرد تا از آنها به عنوان سگ راهنما برای افراد نابینا استفاده کند. در نوامبر ۲۰۱۰ برای نخستین بار یک لابرادودِل به نام «جانی» برای کمک به نابینایان در این مرکز مورد استفاده قرار گرفت. لابرادودِل‌ها هم اکنون به صورت گسترده در سراسر جهان استفاده می‌شوند و از آنها به عنوان سگ راهنما، دستیار و در فرآیندهای سگ درمانی کمک گرفته می‌شود و البته یکی از نژادهایی است که بین خانواده‌ها بسیار رواج دارد. شاهزاده نورژ و همسرش نیز از یک لابرادودِل نگهداری می‌کنند.
آقای کونران از آن زمان به بعد بارها اظهار داشته است که بر نحوه پرورش این نژاد تاکید دارد و همچنان آن را به درستی هدایت می‌کند و با این وجود این نژاد ترکیبی تاکنون بارها دچار مشکل شده و در جریان پرورش و تولد توله‌های جدید با آسیب‌های فراوان مواجه شده است. او همچنین خود را متهم اصلی در تولد سگی می‌داند که مردم جهان برای تولد آن نژادهای مختلف را اذیت می‌کنند و به اعتقاد کونران، او باعث بروز مشکلاتی شده است نژادهای مختلف با آن مواجه شده‌اند. او در یکی از مصاحبه‌های اخیر خود گفت: «برای آنکه یک لابرادودل کامل و باکیفیت در اختیار داشته باشیم شما نژادهای مختلف را باهم ترکیب می کنید که این کار درست نیست». کونران در صحبت‌های خود به فعالیت‌های مراکز بزرگ ترکیب نژاد سگ‌ها اشاره کرد و توضیح داد آنها برای رسیدن به یک لابرادودل باکیفیت نژادهای مختلف را دستکاری می‌کنند.
همان طور که اشاره شد لابرادودِل‌ها ترکیبی از پودِل‌ها و لابرادور رِتریور محسوب می‌شوند. آنها به طور ویژه در نژاد «لابرادودِل استرالیایی» پرورش میابند و البته در نخستین نژادهای خود با اسپنِل‌ها هم ترکیب شده‌اند. «لابرادودِل‌های چندنسلی استرالیایی» به آن دسته از سگ‌هایی اطلاق می‌شود که دست کم چهار نسل از زمان تولد والدین آن گذشته باشد. این سگ‌ها به صورت استاندارد پرورش میابند، شکل ظاهری مشخص دارند و خواص مشخص را هم شامل می‌شوند. آنها معمولا موهای بلند ندارند و بسیاری از افرادی که به آلرژی یا آسم مبتلا هستند نگهداری از این نوع سگ را برای خود مناسب می‌دانند. آنها یکی از بهترین و جالب‌ترین گزینه‌ها برای سگ خانواده محسوب می‌شوند و با شرایط مختلف سازگاری بالایی دارند. «لابرادودِل استرالیایی» در سه اندازه بزرگ (استاندارد)، متوسط و کوچک پرورش میابد. آنها برای زندگی در شرایط آپارتمانی مشکلی ندارند و معمولا در مکان‌های شلوغ و خانواده‌های پرجمعیت از آنها نگهداری می‌شود.
شکل ظاهری و خلق‌وخو
از آنجایی که لابرادودِل‌ها یک نژاد ترکیبی محسوب می‌شوند و در اصل نژاد واحد نیستند، توله‌های آنها شخصیت و رفتار منحصر به فرد خود را ندارند. در حالی که بیشتر لابرادودِل‌ها خلق و خوی مشخص دارند، شکل ظاهری و رفتار آنها تا حدی غیرقابل پیش‌بینی است. با این توضیحات موی لابرادودِل معمولا انواع مختلف دارد و به شکل مجعد یا صاف دیده می‌شود و در این میان موهای فرفری، نرم، موج‌دار و … هم در آنها دیده شده است. پوشش بدن لابرادودِل‌ها را معمولا موهای کوتاه تشکیل می‌دهد و دو مدل اصلی با موهای صاف یا موهای فر مثل گوسفند از همه بیشتر مشاهده می‌شوند. برخی لابرادودِل‌ها ریزش موی بسیار کم دارند و از این نظر می‌توان آنها را مشابه لابرادور رِتریوِر دانست.
تفاوت‌هایی که در اینجا به آنها اشاره می شود مربوط به نخستین نسل لابرادودل است و سپس این تفاوت‌ها از روی لابرادودل‌های چندنسلی استرالیایی به دست آمده است. نخستین نوع لابرادودل ترکیبی از پودِل و لابرادور از نظر شکل ظاهری، جثه، پوشش بدن و رفتار تفاوت‌هایی را شامل می‌شد. زمانی که لابرادودل یا به عبارت دیگر لابرادودِل استرالیایی با یک لابرادودل دیگر تولید مثل کرد، چهار فرزند از آنها متولد شد که و از آن زمان انواع مختلف این سگ شناسایی شده است.
این سگ مانند بیشتر لابرادور رِتریورها و پودل‌ها، با انسان احساس نزدیکی بسیار زیادی دارد، سطح بالای انرژی را شامل می‌شود و بازی کردن با بچه‌ها را بسیار دوست دارد. لابرادودِل‌ها معمولا علاقه زیادی به آب دارند و بنابراین آب‌بازی از تفریحات مورد علاقه آنها محسوب می‌شود و همه آنها مهارت بالایی در شنا کردن دارند.
والدین آنها یعنی پودل‌ها و رتریورها هر دو از جمله سگ‌های بسیار باهوش در جهان محسوب می‌شوند و همچنین گفته شده است که پودل‌ها باهوش‌ترین نژاد سگ در سراسر جهان هستند.
انواع مختلف
بین پرورش دهندگان سگ که در حوزه لابرادودل‌ها فعالیت می‌کنند هیچ گونه توافق اصلی وجود ندارد تا مشخص شود لابرادودل چه مشخصه‌های اصلی باید داشته باشد. برخی پرورش دهندگان ترجیح می‌دهند این نژاد را به یک سگ دورگه با والدین لابرادودل و رِتریور محدود کنند و به آن F1 می‌گویند. در این میان بعضی دیگر از پرورش‌دهندگان سعی می‌کنند از ترکیب دو لابرادودل فرزند جدید متولد کنند و این روش را F2 نام گذاشته‌اند. البته همه آنها میکوشند از نظر ژنتیکی سگ‌های یکسان تولید کنند و در این میان آزمایشگاه‌های تخصصی برای جلوگیری از انتقال بیماری‌ها و مشکلات سلامتی ارثی، این نژاد را به دقت زیر نظر گرفته‌اند. تعداد زیادی از پرورش دهندگان سگ در استرالای تعارف جامع برای اخلاق و خلق و خوی این حیوان ارایه کرده‌اند تا یک استاندارد واحد در این زمینه ارایه کنند. برای بسیاری از پرورش دهندگان، نگرانی‌های ذاتی در مورد سلامت و رفتار سگ‌ها مسئله مهمی محسوب می‌شود و به همین خاطر دو مرکز ALAA و ALCA در استرالیا به عنوان بزرگترین پرورش دهندگان لابرادودل در جهان این مسئله را به خوبی مورد نظر قرار می‌دهند.
دیگر مراکز که پرورش لابرادودِل را انجام می‌دهند در مورد نسل‌های بعدی این حیوان نکاتی را ارایه کرده‌اند و همچنان میکوشند یک استاندارد واحد برای پرورش این حیوان ارایه کنند. این سگ‌ها معمولا به خانواده سگ‌های چندنسلی اختصاص می‌یابند و از آنها با نام لابرادودل یا لابرادودل استرالیایی چندنسلی هم یاد می‌شود. لابرادودِل‌های استرالیایی همچنین نسبت به دیگر لابرادودِل‌هایی که در سراسر جهان پرورش میابند تفاوت دارند و از این نظر آنها را با لابرادودل‌هایی که از ترکیب کاکر اسپینِل انگلیسی یا آمریکایی و پودِل به دست آمده‌اند متفاوت می‌دانند.
لابرادودل استرالیایی هم اکنون از سه نژاد ترکیبی به دست می آید که این نژادها پودل، لابرادودر رِتریوِر و اسپینِل هستند. ترکیب نژادها در مراحل نخست پرورش صورت می گیرد. ایجاد نژادهای چندنسلی بین انواع مختلف لابرادودل استرالیایی اتفاق نمی‌افتد و بنابراین آنها شباهت زیادی به یکدیگر دارند. لابرادودِل‌های استرالیایی همچنین در اصل از ترکیب پودل و لابرادور به دست می‌آیند و از این نظر می‌توان خواص و مشخصه‌های فراوانی را بین آنها شناسایی کرد. با این وجود لابرادودل‌هایی که در دیگر مناطق جهان پرورش میابند بیشتر به نژاد سگ‌های اروپایی و آمریکایی نزدیک هستند.
سلامت
لابرادودِل‌ها نیز مانند دیگر سگ‌ها مشکلات و اختلالاتی را شامل می‌شوند. در بین پودل‌ها و لابرادودر رِتریوِرها تورم یک بافت بدن و تکثیر غیرطبیعی سلول‌ها به عنوان یک اختلال و تبدیل شدن به سرطان شایع است.
تورم آرنج از شایع ترین و شناخته‌شده ترین بیماری‌ها در لابرادودِل‌ها محسوب می‌شود و به همین ترتیب تورم بافت‌های تحتانی هم در آنها رواج دارد. این بیماری معمولا در دوره‌ای که سگ سن کمتری دارد بیشتر دیده می شود و غربالگری مناسب هنگام پرورش جلوی شیوع بیماری را می‌گیرد.
لابرادودل‌ها همچنین در مقابل بیماری‌هایی ماند آنتروپی پیشرونده شبیکه چشم (PRA) آسیب‌پذیر هستند. این اختلال یک بیماری موروثی است که در نهایت کوری را باعث می‌شود و در هر دو نژاد پودِل مینیاتوری و کاکر دیده شده است. توصیه شده است که لابرادودِل‌های استرالیایی پیش از تولید مثل مورد آزمایش قرار گیرند تا احتمال انتقال این بیماری به فرزندان آنها مشخص شود.
یکی از مطالعات صورت گرفته در بریتانیا نشان داد احتمال ابتلا به تورم شبیکه چشم (MRA) در لابرادودل‌ها ۴.۶ درصد بیشتر از لابرادور رِتریورها است. همچنین گفته می‌شود میزان ابتلا به اب مروارید هم در آنها ۳.۷ درصد بیشتر است.