چرا وایکینگ‌ها از روی زمین ناپدید شدند؟
موبنا – در سال ۱۷۲۱ میلادی یکی از مبلغان دینی به نام «هانس ایگد» سوار کشتی شد تا از کشور نروژ به گرینلند برود و در این سفر با کشاورزانی که طی ۲۰۰ سال گذشته هیچ خبری در مورد مسیحیت به گوش آنها نخورده بود صحبت کند و مذهب آنها را به پروتستان تغییر دهد. در میانه‌های سفر او صخره‌های یخی بزرگی را کشف کرد که زیر آنها دریاچه‌های نقره‌ای و دره‌های کم‌شیب کوهستانی وجود داشت که همه آنها زیر یخ‌ها مدفون شده بود. زمانی که او به شهر «نورس» در گرینلند رسید در مورد این صخره‌های یخی از شکارچیان منطقه سوال کرد و آنها یک دیوار فروریخته از کلیسا به او نشان دادند که حدود ۵۰۰ سال قدمت داشت. ایگد در مورد این اتفاق در سفرنامه خود می‌نویسد: «سرنوشت تعداد زیادی انسان که در اینجا زندگی می‌کردند چه شده است؟ چه اتفاقی افتاده که ارتباط آنها به طور کامل با جهان متمدن‌تر قطع شده است؟ آیا زندگی آنها توسط تهاجم بومیان ویران شده است … یا تغییرات آب و هوایی باعث شده است آنها از بین بروند؟».
باید بگوییم باستان‌شناسان امروزی هم هنوز نتوانسته‌اند پاسخ این سوالات را به درستی پیدا کنند. هیچ فصلی از تاریخ قطب شمال تا این اندازه مرموز نیست و مطالعات علمی دقیق در قرن بیست‌ویکم هم نتوانسته است راز ناپدید شدن اساطیر نورس در قرن پانزدهم میلادی را کشف کند.
در این زمینه نظریات مختلف ارایه شده است و از احتمال حمله دزدان دریایی گرفته تا ورود طاعون به این قوم بررسی شده است. ولی مورخان هنوز هم نتوانسته‌اند دلیل منطقی در مورد ناپدید شدن قوم نورس به دست آورند و بسیاری از آنها بر این مسئله تاکید دارند که ساکنان این منطقه نتوانسته‌اند خود را با شرایط آب و هوایی سازگار کنند. حدود سال ۱۰۰۰ بعد از میلاد که آب و هوای این نقطه از کره زمین گرم تر بود قوم نورس منطقه گرینلند را از منطقه کنونی ایسلند جدا کردند و تمدن خود را در آن تشکیل دادند. ولی در دوره‌ای که از آن با نام عصر یخبندان کوچک یاد می‌کنند، مردمان این منطقه به حیات خود ادامه دادند؛ به نحوی که هم اکنون آثاری از دامداری، کلیسا و … در این منطقه دیده می‌شود. این افراد با شکارهای دریایی و خوردن گوشت نهنگ توانستند زنده بمانند.
طی چند دهه اخیر حفاری‌های جدید در سراسر اقیانوس اطلس صورت گرفت و باستان شناسان بار دیگر باورهای قدیمی‌تر را مرور کردند تا به یافته‌های جدیدتر دست پیدا کنند. یک گروه تحقیقاتی بین المللی موسوم به «سازمان بیولوژیک اقیانوس اطلس شمالی» (NABO) موفق شد با مطالعات دقیق خود یافته‌های جدیدی در مورد الگوهای زندگی این قوم باستانی جمع‌آوری کند. بررسی‌های این مرکز نشان داد قوم نورس در گرینلند تمرکز کمتری بر دامداری داشتند و بیشتر بر تجارت متمرکز بودند. به ویژه، آنها علفزارهای دریایی یک منبع غنی برای خود می‌دیدند و بخش اعظم غذای آنها از دریا تهیه می شد. تردیدی نیست که شرای آب و هوایی بر نحوه زندگی آنها تاثیر گذاشت، ولی باید گفت که یک فاجعه کشاوری باعث از بین رفتن قوم نورس نشد و در اصل کمبود غذا آنها را با مشکل مواجه کرد. البته در این میان شکارچیان در دریا و اقیانوس همچنان می‌توانستند مواد غذایی تهیه کنند و مشکل کمبود غذا را از بین ببرند که این مسئله نیز ماجرای ناپدید شدن این قوم را مبهم‌تر می‌کند.
در سال ۱۹۷۶ میلادی «توماس مک‌گاورن» که ۲۶ سال داشت برای اولین بار با کشتی خود به سواحل جنوبی گرینلند رسید و صخره‌های یخی بزرگی که «هانس ایگد» در سفرنامه خود به آنها اشاره کرده بود را از نزدیک مشاهده کرد. او که دانشجوی مقطع دکتری در رشته باستان‌شناسی بود با علاقه زیاد مطالعات خود را در این منطقه آغاز کرد و آن زمان یک جدول زمانی در مورد دوره‌ای که قوم نورس در این نقطه زندگی می‌کرد تهیه شده بود. او با مطالعات دقیق‌تر به این نتیجه رسید که ساکنان این منطقه همان وایکینگ‌های اسکاندیناوی بودند که به شمال و مرکز اروپا حمله کردند و سپس به کشور نروژ دست یافتند و از این منطقه توانستند ایسلند را کشف کنند. با بررسی‌های بیشتر و اکتشافات جدیدی که مک‌گاورن انجام داد، این نظریه مطرح شد که قوم نورس همان واینکینگ‌ها بوده‌اند و البته، هنوز به درستی مشخص نیست چرا این مردمان به طور کامل از روی زمین ناپدید شدند.