ایمنی آنتن‌های BTS و یک مناقشه پزشکی
موبنا – می گویند رواج گفتارهای تمثیلی، متل ها و ضرب المثل ها ریشه در فرهنگ، آداب و رسوم و تاریخ یک شهر، کشور یا ملت دارد.
به همین خاطر مردم شناسان، جامعه شناسان، انسان شناسان و حتی روانشناسان زمانی که می خواهند در مورد ژرفای علایق، ارزشها و هنجارهای ملتی، کشوری یا شهری مطالعه کنند، یا به عبارت دیگر، نخبگان این علوم زمانی که می خواهند در مورد پستی و بلندی روح یک ملت، به طرز تفکر و نوع زندگی آنها و نیاکانشان پی ببرند، نخستین بار سعی می کنند سراغ متل ها، گفتارهای تمثیلی و ضرب المثل های آن ها که در لابلای فرهنگ شفاهی یا کتبی‌شان درج شده بروند.
«مرغ همسایه غاز است» یکی از این ضرب المثل های برآمده از فرهنگ جامعه ایرانی است که حتماً شما هم آن را شنیده اید.
معمولاً این ضرب المثل زمانی بکار برده می شود که شهروندان یک جامعه یا کشور عادت بر این دارند که بدون بررسی یا تدقیق در یک امر، آن را زمانی که مربوط به «دیگری» باشد یک امر مثبت، دقیق، فکرشده، باکیفیت و… بدانند اما زمانی که آن امر با همان ویژگی ها و مختصات متعلق به «خود» می شود، یک امر ناقص، کلی، بی کیفیت و… پنداشته می شود.
نگاهی به موضوعات و مسایل مختلف در زندگی فردی و اجتماعی ما ایرانی ها نشان می دهد که موضوعات متفاوتی در برهه های زمانی متفاوت مشمول این امر شده اند؛ از موضوعات و مسایل مربوط به حوزه تاریخ و فرهنگ گرفته تا مسایل مربوط به تکنولوژی و سخت افزار.
و گرنه کیست که نداند که ما در حوزه تاریخ جزو معدود ملت ها و کشورهای موجود در جهان هستیم که دارای صبغه «تاریخیِ» غنی و سرشار از فرهنگ تساهل و مدارا هستیم، یا کیست که نداند که امثال مولانا، سعدی، حافظ، فردوسی و… جزو میراث جهانی و تکرار ناپذیر هستند، یا کیست که نداند اولین سیستم حفاظت از آب و سیستم های خنک کننده هوا را ایرانی ها، آن هم از طریق احداث «قنات» یا «بادگیرها»، احداث کردند.
این درحالی است که متاسفانه بسیاری از اوقات شاهدیم که هموطنان ما بدون مطالعه و مراجعه به چنین آثار یا تاریخ گرانبهایی دل به تواریخ یا مواریث کشورهای دیگر می سپارند و چنان در زندگی روزمره خود از آن دم می زنند که انگار ما را با آن ها دنیایی فاصله است، انگار نه انگار که اگر نبودند کسانی چون فارابی، ابن خلدون، ابن رشد و…، شاید خبری هم از نوزایی دوره رنسانس و بازگشت به میراث درخشان یونان باستان هم نبود، این مسأله فارغ از حوزه هایی چون موسیقی، صنایع دستی و حتی معماری است، که براساس مطالعات شرق شناسان، معماری ایرانی- اسلامی، موسیقی و صنایع دستی ایرانی جزو میراث درخشان تمدن بشری است. بنابراین تنها گرامی‌داشت این میراث و تکیه بر آن است که می تواند چراغ راه آینده ما باشد.
براین اساس بهتر است به جای خیره شدن به دوردست ها و محو شدن در آن، به خود و اطرافمان بنگریم، به میراث تاریخیمان، به موسیقی و شعرمان، به بزرگان علم و ادب و اخلاقمان و مهمتر از همه به انسان های عادیِ دور و برمان، و یاد بگیریم که تنها باید به دستان خلاق و توانگر آنها تکیه کنیم.
با تمام این اوصاف، طنز تلخ ماجرا زمانی است که چنین نگاه و رویکردی از حافظه تاریخی ملت ما به‌ویژه نخبگان ما در حوزه های مختلف رخت برمی بندد و ناخودآگاه محو در داشته ها و ناداشته های دیگران می شویم. انگار که این «دیگری»، کیمیاگری را ماند که به هر مسی دست زند بلافاصله به طلا تبدیل می شود. غافل از اینکه شاید مصالح و لوازم این «دیگریِ» کیمیاگر دقیقاً همان مصالح و لوازمی است که «منِ» کیمیاگر استفاده کرده‌ام. اما قضاوت در مورد این کجا و آن کجا؟
برای تقریب به ذهن مثالی می زنم، چندی پیش ویژه‌نامه‌ای از سوی روزنامه شرق با عنوان «راستی آزمایی یک ادعا» در مورد میدان های الکترومغناطیسی منتشر شد که در آن کارشناسان و استادان صاحب نظر با ارائه آمار و نتایج پژوهش های مختلف در مورد میزان تشعشعات دستگاه های الکترونیک مختلف نظر داده بودند.
شِمای کلی این نظرات بیانگر این مسأله بود که تشعشعات آنتن های موبایل (BTS) به مراتب بسیار کمتر از سایر دستگاه ها از جمله مایکروویو و… است. جالب آن که این اظهارنظرها به نوعی تأیید و در راستای تمام گزارش هایی بود که قبلاً هم از سوی سازمان های ناظر در ایران و حتی سازمان بهداشت جهانی در این مورد انجام شده است.
این در حالی است که هر از چند گاهی از سوی برخی از اعضای جامعه پزشکی کشور آرایی مخالف با نظرات مهندسان کارشناس و سازمان های ناظر در حوزه تشعشعات و امواج الکترومغناطیس در رسانه ها منتشر می شود. برخی از آنها معتقدند که تشعشعات آنتن های مخابراتی به دلایل علمی مضر نیستند ولی در اظهارنظرهای خود این تشعشعات را در ایران مضر می دانند.
جالب است که براساس اعلام اپراتورها و سازمان های ناظر بر این آنتن ها، تمام تکنولوژی این آنتن ها وارداتی بوده و هیچ تفاوتی با نمونه های روز دنیا در کشورهای توسعه یافته ندارد. و جالب تر اینکه به نظر می رسد برخی از این پزشکان هموطن، حتی در حد نصب آنتن ها، هم به مهندسان حاذق ما اعتماد ندارند. آیا این مسأله مثال و مصداق بارزی از آن ضرب المثل معروف «مرغ همسایه غاز است» نمی تواند باشد؟
آیا بهتر نیست به جای ایجاد ترس و ابهام این پزشکان محترم به جای کلی گویی در این مورد، نتایج پژوهش های دقیق خود در این مورد را منتشر کنند تا افکارعمومی نیز بهتر بتواند در این مورد قضاوت کند؟ آیا بهتر نیست به جای اینکه مرغ همسایه را غاز بدانیم، اندکی هم به دستان مهندسان ایرانی – آن هم در حد «نصب» این آنتن ها – اعتماد داشته باشیم؟
فراموش نکنیم که کانون تشعشعات مضر گوشی تلفن همراه است و از قضا هرچه از تعداد این آنتن‌ها کاسته شود، تشعشعات گوشی برای برقراری ارتباط تشدید و عوارض آن نیز بیش‌تر می‌شود.
کافی است به خاطر آوریم که چگونه در جاده‌ها که تعداد آنتن‌های مخابراتی کمتر و فاصله ما با آنها بیش‌تر می‌شود، باتری گوشی تلفن همراه هنگام مکالمه ظرف دو دقیقه داغ می‌شود و شارژ آن نیز به‌واسطه ساطع شدن تشعشعات بیش‌تر برای دریافت سیگنال زودتر تمام می‌شود.
به بیان علمی، هرچه آنتن ضعیف‌تر باشد گوشی تلفن همراه میدان بیشتری ایجاد کرده و قدرت بیشتری مصرف می‌کند تا به آنتن متصل شود که گاه این میدان تا 2 وات نیز بالا می‌رود و با توجه به اینکه گوشی مماس با سر کاربر قرار دارد، آثار زیان‌بارتری به دنبال خواهد داشت.
منبع: پول‌نیوز