الو …. صدات نمياد . چي مي گي ؟ …

بي ترديد کار مشکلي است که ناخواسته در يک مکالمه تلفني شريک باشيد و تنها عايدي آن براي شما سردرد و احيانا اضطراب باشد.
” لطفا مکالمه خود را به بيرون از تاکسي موکول کنيد ” اين جمله اعتراضي را حتما شما هم روي شيشه تاکسي ها و ساير وسائل نقليه عمومي مشاهده کرده ايد و شايد هم آخرين باري که يک قرص سردرد خورده ايد ، به خاطر اين بوده که مسافر کنار دستي شما در تاکسي ، اتوبوس يا مترو ، تمام طول مسير را با صداي بلند مکالمه کرده بود .
اين روزها مکالمه به خصوص با صداي بلند در مکان ها و وسائل نقليه عمومي به يکي از تازه ترين دردسرهاي زندگي شهري مبدل شده است که در پاره اي موارد با اعتراض شديد ديگران مواجه شده  و بعضا به درگيري هاي لفظي يا حتي فيزيکي منجر  مي شود.
اما با وجود هشدارهاي جدي رانندگان وسائل نقليه عمومي و همچنين اعتراض هاي مسافران، باز هم کساني هستند که فضاي نه چندان ساکت و آرام داخل خودروي عمومي را با مکالمه هاي طولاني و پر سرو صداي خود بشکنند .
من يا موبايلم ، کدام مقصريم ؟
اين معضل جديد که بعضي ها به تلفن همراه آن را نسبت مي دهند ، هيچ ارتباطي به اين پديده ندارد و از بي فرهنگي و بي مبالاتي برخي افراد ناشي مي شود که اگر موبايل هم نداشتند به نحو ديگري موجبات آزار و اذيت ديگران را فراهم مي کردند.
اين را يک راننده تاکسي مي گويد و اضافه مي کند: برخي مسافران حتي بدون موبايل هم مي توانند فضاي کوچک تاکسي را متشنج و پر سرو صدا کنند. به همين دليل من معتقدم ايراد از موبايل نيست. مشکل خود ما هستيم.
يک شهروند تهراني ديگر هم در اين باره مي گويد: گاهي اوقات مکالمات تلفني ديگران نه تنها آرامش مردم را برهم مي زند بلکه حرف هاي رکيک و شرم آوري که بعضا رد و بدل مي کنند باعث مي شود تا آدم ، از اين که چنين همشهري هايي دارد احساس شرمندگي کند.
او که يک دختر دانشجوي سال آخر دانشگاه است معتقد است: اين رفتارها در بيشتر موارد با انگيزه خودنمايي و جلب توجه ديگران انجام مي گيرند . اما هميشه نتيجه عکس مي دهند و باعث تنفر وانزجار مي شود.
در مقابل يک مسافر تاکسي که ظاهرا يکي از منتقدان جدي اين قبيل رفتارهست، مي گويد: فقط آدم هاي از خود راضي ، بي ادب و بي فرهنگ هستند که مکالمات خصوصي خود را در محيطي عمومي انجام مي دهند و باعث آزار و اذيت ديگران مي شوند.
بايد فرهنگسازي کرد؟
در چنين مواردي اولين راه حلي که به ذهن مي رسد، فرهنگسازي است . اما براي اين موضوع چگونه مي توان راه حل فرهنگي ارائه داد؟
يک متخصص علوم اجتماعي مي گويد: اين موضوع بايد ريشه يابي شود و علت بروز چنين رفتارهايي مشخص شود تا بتوان براي آن راه حل ارائه کرد.
دکتر توانا مي افزايد: زماني که داشتن موبايل براي مردم نوعي افتخار محسوب مي شد ، چنين رفتارهايي نه تنها زننده و آزاردهنده نبودند بلکه بخشي از مجموعه فخرفروشانه دارندگان موبايل به شمار مي آمد.
اين در حاليست که ، اين روزها حتي بچه هاي دبستاني هم موبايل دارند و در نتيجه نمي توان گفت؛ مکالمه در اماکن عمومي افتخار آميز خواهد بود.
دکتر توانا در اين باره مي گويد: ” اعتراض و مخالفت هاي مردم با چنين رفتارهايي باعث مي شود تا عدم استفاده از موبايل در تاکسي يا اتوبوس  به تدريج به يک عادت فرهنگي و اجتماعي مبدل شود. از اين رو نمي توان انتظار داشت که اين عادت بد اجتماعي يک شبه اصلاح شود”.
در عين حال يک راننده تاکسي مي گويد؛ از زماني که تابلوي ” مکالمه تلفني در تاکسي ممنوع ” را مقابل ديد مسافران نصب کرده ، ميزان اين قبيل رفتارها به شدت کاهش يافته و مکالمه هاي احتمالي بسيار کوتاه و با صدايي آرام صورت گرفته است.
يک شهروند تهراني نيز بر اين باور است که بايد افرادي  را که در مکان هاي عمومي با صداي بلند مکالمه مي کنند جريمه کرد . چرا که موجب خراب شدن روز ديگران مي شوند.
او مي گويد: هربار که در اتوبوس يا مترو شاهد يک جروبحث تلفني است، دچار تنش عصبي شده و تمام روز را با اضطراب و نگراني  به سر مي برد.
با تمام اين احوال بايد از خودمان شروع کنيم و اگر صداي زنگ موبايلمان در تاکسي ، اتوبوس يا مترو بلند شد، ضمن عذر خواهي از مسافران ديگر و البته شخصي که با ما تماس گرفته، مکالمه را به زمان ديگري موکول کنيم . در اين صورت هيچ مشکلي در اين مورد پيش نمي ايد .
15/113